Full Moon Party en Koh Samui

Dezelfde dag dat onze dronken vondeling John weg was gegaan, heb ik de energie die ik nog over had zo min mogelijk proberen te verspillen, aangezien ’s avonds de Full Moon Party zou zijn. Samen met Euan en Chris heb ik heel wat potjes gekaart en gepoold. We besloten om naar het strand te gaan en daar verder bij te komen van de te gekke jungle party. Dit was het eerste strand dat ik in Thailand zag en het beviel me meteen. Omdat het een stukje privé strand was van Power Beach Resort, een soort zuster-bedrijf van ons resort, mochten wij hier van de ligbedjes gebruikmaken. Ook had ik hier voor het eerst sinds mijn vertrek uit Chiang Mai weer internet. Als je een paar dagen zonder zit, merk je toch hoe erg je eraan verslaafd kunt zijn. Het was fijn om weer wat van mij te kunnen laten horen, al was het maar een kort berichtje naar mijn vrienden: “ik leef!”. Er is me namelijk gewaarschuwd dat ik als vermist opgegeven zal worden als ik drie dagen niet zichtbaar online ben geweest. Nu merk ik dat dit soms toch wel moeilijk kan zijn, aangezien je afhankelijk bent van de plek waar je bent.

Maar goed, deze middag heb ik een heerlijk dutje gedaan op het hete strand bij Ban Tai. Het zeewater was heerlijk warm, en ik kon er zonder aarzeling in een keer inlopen. Ergens was ik toch een beetje voorzichtig, omdat ik een beetje bang ben om door kwallen te worden gestoken. Het schijnt dat in deze Thaise wateren levensgevaarlijke kwallen kunnen rondzwemmen, dus echt op mijn gemak voelde ik me niet, met mijn kwallensteek op Ibiza nog in mijn achterhoofd. Overal op het strand liepen honden los rond, iets wat je trouwens overal in Thailand ziet. In Ayutthaya, waar ik een paar dagen geleden nog was, werd zelfs gewaarschuwd voor hondenroedels die ’s avonds de straten onveilig maken. Na een lekkere hamburger zijn we terug gegaan naar onze bungalows, om ons klaar te maken voor de Full Moon Party. We kregen er met de minuut meer zin in!

De twee Brazilianen die ik in de jungle van Chiang Mai had ontmoet, zouden naar ons toekomen om samen naar het strandfeest te gaan, maar toen ze er om 22:00 uur nog niet waren, besloten we toch maar te vertrekken. Toen we in de buurt van het strand bij Haat Rin kwamen zagen we al ontzettend veel mensen die beschilderd waren met de oplichtende bodypaint. Het is moeilijk om hetgeen we allemaal zagen te beschrijven want het was een groot gekkenhuis. Overal liepen mensen in groepen of alleen. Velen waren al ontzettend dronken, te zien aan de manier waarop ze niet probeerden om te vallen. Ik besloot nog even wat te eten voordat we ons tussen de feestende menigte begaven. Toen we op het strand kwamen zagen we een grote stellage die met brandende letters Full Moon Party 2013 liet zien. We hebben eerst het hele strand verkend, door van het linker uiteinde naar het rechter uiteinde te lopen. Overal in de zee stonden mensen te urineren, terwijl op het strand mensen met hun buckets stonden te dansen. De bars die aan de andere kant van het zand stonden waren afgeladen met mensen die helemaal los gingen. De muziek was zelfs nog beter dan die bij de jungle party gisteren. We haalden zelf ook een bucket en al snel gingen we helemaal op in de menigte.

We hadden er goed aan gedaan om dichte schoenen aan te doen, want overal in het zand lagen kapotte flessen bier, die je avond en voeten flink konden verpesten. De meeste mensen stonden te dansen op hun slippertjes, iets wat me ook niet heel erg verstandig leek. We werden vaak aangesproken of we pillen wilde kopen, mdma of andere verboden middelen. Hier werd voor gewaarschuwd, omdat de politie hier streng op zou controleren. Je hoeft niet de cel in te gaan, maar je zou een enorme hoge boete moeten betalen. Logisch eigenlijk ook, want mijn ervaring met Thailand is dat iedereen hier achter je geld aan zit en je probeert af te zetten.

De avond duurde heel erg lang en was ontzettend vermoeiend. Omdat ik al moe was van de slapeloze nachten op de trein, van de afgelopen nacht met John en nu ook nog eens van het feesten en dansen, viel ik rond een uur of 5 in slaap op het strand. Toen ik wakker werd zag ik dat Euan naast me zat en dat de zon al uit de zee was opgekomen. Chris lag blijkbaar ergens in de buurt ook te pitten en we besloten hem wakker te maken. We hebben nog een tijdje over het leeglopende strand gelopen, een poging gedaan om het feesten weer op te pakken, maar dit bleek niet meer te lukken. We waren gewoonweg kapot. Daarom zijn we op zoek gegaan naar een taxi die ons naar huis wilde brengen. Hiermee lieten we de laatste feestgangers en ook de vrijende mensen in de zee achter ons.

Toen ik ergens in de middag wakker werd zag ik tot mijn grote schrik dat mijn hele bed vol zat met enorme zwarte mieren. Overal waar ik keek, links van me, boven mijn hoofd, rechts van me, boven mijn lichaam aan de binnenkant van de klamboe, echt overal zaten de te grote mieren. Ik wist niet wat ik moest doen en lag als bevroren in bed. Ik besloot zo voorzichtig mogelijk met mijn brakke hoofd uit bed te klimmen, onder mijn klamboe door, zonder de mieren boos te maken. Het was een wonder dat ze niet op mij zaten. Brrrrr, wat was dit een zeer onprettige manier om te ontwaken na een geweldige Full Moon Party.

Nadat ik alle mieren uit mijn bed heb weten te verdrijven en kapot te trappen heb ik de kater van me af gedoucht en ben ik gaan ontbijten. Een lekkere hamburger ging er wel in. Vervolgens heb ik mijn was bij elkaar verzameld en afgegeven om ze te laten wassen. Ik heb deze brakke dag niet veel gedaan, ik heb wat gelegen, begonnen met lezen in The Hobbit, meerdere potjes gekaart, ik won zelfs een aantal potjes, wat nogal een hele opgave was tegen deze twee Schotse ‘professionals’. Toen het weer tijd was om te eten deden we dit met zijn 3e. We hebben vanavond voor de verandering maar eens geen bier gedronken, want we zaten er alledrie als zombies bij. De avond ging rustig voorbij en ik besloot om vroeg het bed in te gaan.

De volgende dag gingen Euan en Chris op naar hun volgende bestemming. Ik besloot om toch maar een scooter te huren om wat meer van het eiland te zien en niet steeds weer een te hoge prijs van de taxi te hoeven betalen. Uiteindelijk kwam ik weer uit bij het strand, waar ik een flink stuk heb gelezen in mijn ‘nieuwe’ boek. Een van de voordelen van een iPad mee op reis hebben, is dat je er veel boeken op kunt zetten, zonder dat het je ook maar een gram meer sleepwerk bezorgt. Daardoor heb ik vanaf het vertrek in Brussel al vier boeken uitgelezen, iets waar ik thuis niet aan toe kwam, de rust en daardoor de zin er ook niet voor had.

Het rijden op de scooter heb ik heel voorzichtig aangepakt, omdat op de Zuidelijke eilanden van Thailand het hoogste aantal geregistreerde verkeersongelukken voorkomt. Overal waar de auto’s langs me scheurden of andere scooters me inhaalden, bleef ik voorzichtig aan de linkerkant van de weg rijden. Ik nam geen enkel risico. Uiteindelijk kreeg ik het weer onder de knie, want in Nederland had ik ook al een paar keer gereden op een scooter. Maar het verkeer hier is op geen enkele manier te vergelijken met dat in Nederland, dus het was weer helemaal wennen. ‘S avonds ben ik met twee Nederlandse meisjes van mijn bungalow resort gaan uiteten en daar troffen we twee andere Nederlandse jongens. Na een gezellige avond en zelf aan tafel gekookt te hebben op een kook-barbecue combinatie, zaten we propvol. Ik besloot niet mee naar het huisje van de jongens aan het strand te gaan, omdat ze hier toch alleen nog maar bier gingen drinken, iets wat ik niet wilde doen omdat ik nog met de scooter de berg op moest rijden, naar mijn bed.

De volgende dag was voor mij het tijd om veder te gaan, ik zou de boot nemen naar Koh Samui, waar ik ook in een bungalow zou slapen, maar dit keer aan het strand. Toen ik hier aankwam, werd ik overvallen door de rust en de schoonheid van mijn uitzicht. Ik keek recht uit op het strand, de palmbomen , de zee en de eilanden die in het water lagen. Wat was dit mooi! Mijn bungalow werd eigenlijk volkomen in beslag genomen door mijn tweepersoonsbed, maar al snel besefte ik dat ik hier alleen maar zou zijn om te slapen en te douchen. Een grote meevaller was ook nog eens dat ik mijn internet verslaving weer kon stillen, aangezien ik hier wifi had. Ik heb de eerste van de drie dagen dat ik hier verbleef niets ander gedaan dan op een ligbedje aan het strand te liggen en af en toe in het nog lekkerdere, zo leek het, zeewater, dan bij Koh Phangan, te zwemmen. Ik besloot dat ik me niet moe zou gaan maken om op zoek te gaan naar bars en daar andere mensen te ontmoeten. Ik vermaakte me hier prima in mijn eentje in mijn drie dagen durende paradijs.

De tweede dag ging al net zo rustgevend voorbij als de eerste, ik vond het heerlijk om op een plek te kunnen blijven en tot mezelf te komen in deze onverstoorbare rust. Zee in, afspoelen, opdrogen in de zon, zee in en dat weer de hele tijd opnieuw. Het boek The Hobbit had ik zo uitgelezen nu ik hier de tijd voor had. Ik moest weer denken aan mijn geweldige tijd in Hong Kong, waar ik naar de verfilming van dit boek ben geweest. Wat heb ik het toch goed voor elkaar gekregen tot nu toe. Ik mag eigenlijk niet klagen. Het is wel nog altijd wennen aan het weg zijn van huis, maar om eerlijk te zijn, mis ik het niet. Ik vind het heerlijk om weg te zijn en andere landen te verkennen. Ik besef nu dat ik niet zo veel mogelijk moet proberen te zien, maar genoegen moet nemen met de dingen die ik kan zien. Het heeft geen nut om mezelf uit te putten door overal naartoe te gaan, terwijl ik ook van de kleine dingen kan genieten. Daarnaast heb ik laatst ergens een mooie spreuk gezien: ‘It is not about the places you go to, but the people you meet.’ en dit voelt helemaal waar. Natuurlijk ligt het wel aan de plek waar je bent wat voor mensen je ontmoet, maar over het algemeen zijn alle mensen die de wereld verkennen en op reis gaan, goede en openhartige mensen. Dat is in ieder geval tot nu toe mijn ervaring.

Mijn laatste dag op Koh Samui heb ik toch de buurt wat verkend. Mijn buurman was een gepensioneerde Zwitser, die hier jaarlijks een paar maanden komt leven. Hij bood aan om me rond te rijden met zijn scooter, zodat ik wat van het eiland kon zien en ook wat boodschappen kon doen. Als eerste zijn we ergens wat gaan eten, waarna we naar Chaweng zijn gegaan. Hier heb je een groot strand, maar de wind staat hier hard wat zorgt voor flinke golven in de zee. Ons strandje vergeleken met dit grote toeristische strand was toch mooier. Wij konden rustig zwemmen en hadden een lekker verfrissend zacht windje. Volgens deze man was ons strand bij Mae Nam het beste strand van het eiland, omdat het een privé strandje is, de zee veel rustiger is en we de hele dag door zon hebben. Vervolgens heeft hij me nog wat rondgereden door het stadje en zijn we langs Bo Phut gekomen.

Toen we weer thuis waren heb ik nog even van de zon en de zee genoten, voordat ik weer een tijdje met Judith heb kunnen skypen. Ik heb ook weer een paar afleveringen op internet gekeken van een serie die ik thuis volgde. Het was heerlijk om zo relaxed te kunnen genieten van de omgeving en mijn internet verslaving te stillen.

Ik ben mijn backpack weer gaan inpakken omdat ik de volgende ochtend heel vroeg op moest staan om naar Krabi te gaan. Toen ik bij de pier zat te wachten op de boot, werd ik ineens weer herinnerd aan de cultuursverschillen. Een oude man met een wandelstok had zijn muntgeld laten vallen en een behulpzame onwetende jongen schoof het geld met zijn voeten bij elkaar om de man te helpen. Ineens kreeg hij een paar harde tikken van een Thaise vrouw op zijn been, hij begreep er niks van. Maar al snel werd het hem duidelijk gemaakt. Voeten worden hier in Thailand gezien als vuil en onrein. Op het geld staat het hoofd van de koning afgebeeld, en om dit met je voeten aan te raken is een diepe belediging. De jongen bood dan wel vlug zijn excuses aan, maar de vrouw bleef nors kijken.

Momenteel zit ik op de boot tussen allemaal slapende mensen, want iedereen moest vroeg opstaan om deze boot te kunnen halen. Ik denk dat ik mijn ogen ook maar even dicht doe en deze blogpost weer afsluit met goede hoop. Ik heb het ontzettend naar mijn zin en geloof dat deze stap goed voor me is geweest. Ik moet nog veel leren, maar het is al goed om meer van de wereld te zien dan alleen mijn oude vertrouwde wereldje in Nederland. Ik vraag me af hoe ik terug zal keren, als wat voor persoon. Ik hoop met een hoop goede ervaringen, wijze lessen, inzicht en een gezonde kijk op de wereld. Daarnaast hoop ik ook dat ik weet wat ik wil studeren, want dat staat me te wachten na mijn reis. Maar voor nu op naar Krabi en tot de volgende blog!